تعداد چهل نمونه لارو ماهی ازون برون از روز اول تا سه هفتگی با هدف بررسی نحوه شکل گیری و تکامل پیلور سکوم پیلوری در لارو و بچه ماهی ازون تهیه گردید. لاروها به صورت تصادفی جمع آوری و بلافصله در محلول بوئن تثبیت گردیدند. پس از آماده سازی نمونه ها، برش هایی به ضخامت 6 میکرومتر تهیه و به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی و مطالعه گردیدند. نتایج بدست آمده نشان داد در روز اول، محوطه بطنی لاروها پر از مواد زرده ای بود. در هفته اول، پیلور با یک دیواره عضلانی نسبتا ضخیم مشاهده گردید. سطح داخلی پیلور دارای اپیتلیومی از نوع استوانه ای ساده و بدون سلول های ترشحی بود.سکوم پیلوری دارای کرک های متعددی است که اپیتلیوم آنها از نوع استوانه ای ساده دارای مقادیری واکوئول لیپیدی در برخی از سلول ها می باشد. تا هفته دوم، سکوم پیلوری هرمی شکل گردیده و اپیتلیوم مخاط آن استوانه ای ساده و دارای واکوئول های لیپیدی می باشد. تا پایان هفته سوم، پیلور دارای معدودی چین مخاطی است که اپیتلیوم آنها از نوع استوانه ای ساده با حداقل واکوئول های لیپیدی می باشد. سطح داخلی سکوم در این زمان دارای کرک های برگی شکلی است که اپیتلیوم پوشاننده آنها از نوع استوانه ای ساده بوده که بتدریج در بین آنها سول های ترشحی نیز مشهود بود. در سکوم نیز مانند پیلور از میزان واکوئول ها در سلول های اپیتلیال به شدت کاسته شده و محو می گردند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

تعداد 1200 قطعه بچه ماهی ازون برون در سنین مختلف 55، 69، 77 و 85 روز بعد از زمان تخم گشایی با تراکم 100 قطعه در هر متر مربع ذخیره سازی شدند. عادت دهی بچه ماهیان ازون برون در چهار تیمار پرورشی شامل 55 روزه (1-5/0 گرم)تیمار A ، 69 روزه (3-1 گرم)تیمارB ،77 روزه ،( 5-3 گرم) تیمار C و 85 روزه (10-5گرم) تیمار D در آب انجام پذیرفت و 4 آزمایش در شوریهای مختلف(5/.-0 ، 4-5/. ،9-4 و 13-9 ) و هرآزمایش در 4 تیمار و هر تیمار دارای 3 تکرار طراحی شد. هر آزمایش در مدت زمانی تقریبا یک ماه به همراه غذادهی با غذای زنده ترجیحا گاماروس، کرم نرئیس، شیرونومیده در حد اشباع 6 وعده در روز و سیفون و تعویض آب مداوم و جاری نیز انجام پذیرفت. زیست سنجی هر 10 روز یکبار انجام گردید . بر اساس مطالعه انجام شده ، بچه ماهی ازون برون در دوره پرورشی 55 روزه ( 1-5/0گرم) بعد از 15 روز پرورش به رشدی در حدود 1 گرم رسید. در دوره پرورش 69 روزه ( 3-1گرم )بعد از 24 روز پرورش بچه ماهیان به میانگین وزنی 5 گرم رسیدند. در دوره پرورش 77 روزه ( 5-3گرم)، بعد از 24 روز پرورش بچه ماهیان به میانگین وزنی 7 گرم رسیدند. در دوره پرورش 85 روزه( 10-5 گرم) ، بعد از 26 روز پرورش بچه ماهیان به میانگین وزنی 14 گرم رسیدند. نتایج بررسی حاضر نشان داد، ب

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

این مطالعه به منظور بررسی اثر سطوح مختلف بتائین شامل صفر (شاهد)، 5/0، 1 و 2 درصد بر عملکرد رشد و ترکیب شیمیایی لاشه بچه ماهی ازون برون (Acipenser stellatus) طراحی و اجرا گردید. تحقیق مورد نظر دارای 4 تیمار و هر تیمار دارای 3 تکرار بود. تعداد 180 قطعه بچه ماهی ازون برون با میانگین وزنی 4 ± 32 گرم (میانگین وزن ± نحراف معیار) به طور تصادفی در 12 تانک فایبرگلاس 500 لیتری (در هر تانک 15 عدد ماهی) به مدت 60 روز تغذیه شدند. ماهیان سه بار در روز و بر اساس اشتها به صورت دستی غذادهی شدند. نتایج نشان داد در میزان افزایش وزن بدن، نرخ رشد ویژه، فاکتور وضعیت، ضریب تبدیل غذایی و بازماندگی تفاوت معنی­ دار آماری بین تیمارهای مختلف مشاهده نشد (05/0p)، به طوری که پروتئین بدن تیمار تغذیه شده با غذای 2% بتائین، نسبت به تیمار شاهد افزایش معنی­ داری را نشان داد. چربی بدن تیمار تغذیه شده با غذای 2% بتائین، نسبت به تیمار شاهد کاهش معنی­ داری را نشان داد. میزان رطوبت بدن تیمار تغذیه شده با غذای 2% بتائین و تیمار تغذیه شده با غذای 1% بتائین، نسبت به تیمار شاهد کاهش معنی­ داری را نشان داد. میزان خاکستر بدن در تیمارهای مختلف اختلاف معنی­ داری را نشان نداد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد استفاده از بتائین گرچه فاقد اثر معنی­ دار مثبت بر عملکرد رشد بود، اما باعث بهبود ترکیب شیمیایی لاشه در بچه ماهی ازون برون شد.

هدف این مطالعه بررسی اثر پربیوتیک الیگوفروکتوز بر برخی شاخص های رشد و تغذیه در ازون برون (Acipenser stellatus) بود. این تحقیق با استفاده از طرح کاملا تصادفی شامل سطوح 1 و 2 درصد الیگوفروکتوز در غالب سه تیمار و 3 تکرار طراحی شد. بچه ماهیها با میانگین وزنی 29±3 گرم، تراکم 10 قطعه در هر ونیر و به مدت 76 روز با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. نتایج نشان داد که الیگوفروکتوز اثر قابل توجهی بر فاکتورهای رشد و تغذیه داشت بطوریکه اختلاف معنیداری در دو تیمار آزمایشی حاوی 1 و 2 درصد الیگوفروکتوز نسبت به تیمار شاهد دیده شد (P<0.05). همچنین میزان FCR در تیمار 1 درصد، کمتر از سایر تیمارها بود. نتایج این مطالعه نشان داد که پربیوتیک الیگوفروکتوز قابلیت اثرگذاری بالایی بر عملکرد رشد و کارایی تغذیه دارد و بر این اساس میزان 1% پربیوتیک الیگوفروکتوز در جیره ازون برون پیشنهاد می شود.

فرمالین یکی از مواد ضدعفونی کننده است که به طور گسترده برای کنترل بیماری های قارچی تخم ماهیان به کار می رود. تا به حال غلظت کشنده این ماده برای بچه ماهیان انگشت قد خاویاری تعیین نشده است. در این مطالعه از روش استاندارد OECD برای تعیین غلظت کشنده (LC50) فرمالین برای بچه ماهیان انگشت قد تاس ماهی ایرانی (قره برون) و ازون برون استفاده شد. پس از انجام یک سری آزمایش های مقدماتی، 8 غلظت به روش لگاریتمی برای هر کدام از گونه ها تعیین گردید و به همراه یک گروه شاهد و 3 تکرار برای هر غلظت مورد آزمایش قرار گرفتند. تلفات هر 24 ساعت ثبت و در پایان 96 ساعت با استفاده از آنالیز Probit مقادیر LC10، LC50 و LC90 برای هر گونه محاسبه شد. نتایج نشان داد که مقادیر LC10، LC50 و LC90 فرمالین در 96 ساعت برای ماهیان انگشت قد تاس ماهی ایرانی به ترتیب 81/4، 58/24 و 57/125 میلی گرم در لیتر و برای ماهیان انگشت قد ازون برون به ترتیب 48/11، 32/20 و 99/35 میلی گرم در لیتر می باشد. مقادیر حداکثر غلظت مجاز، حداقل غلظت مؤثر و غلظت غیرمؤثر فرمالین برای گونه تاس ماهی ایرانی 46/2، 81/4 و 46/2 میلی گرم در لیتر و برای ازون برون 03/2، 48/11 و 03/2 میلی گرم در لیتر تعیین شد. فاکتور حساسیت نیز نشان داد که بچه ماهیان انگشت قد ازون برون نسبت به بچه ماهیان انگشت قد تاس ماهی ایرانی در معرض فرمالین 2/1 برابر حساس ترند.

تعیین جنسیت و رسیدگی جنسی ماهیان زنده از جهات مختلف دارای اهمیت می باشد. تشخیص صحیح جنس و رسیدگی جنسی در ماهیان فاقد علایم جنسی ظاهری و یازمانی که این علایم رشد نکرده اند معمولا با استفاده از روشهای اندازه گیری سطوح هورمونی و یا تکه برداری انجام می گیرد. این روشها علاوه بر صرف وقت و مواد آزمایشگاهی، خطراتی برای ماهی به همراه دارند. بنابراین معرفی یک روش دقیق، موثر و غیر تهاجمی برای تعیین جنسیت و رسیدگی جنسی ماهیان خاویاری از نظر اقتصادی برای کشورهای تولید کننده خاویار بسیار با اهمیت خواهد بود.در این پژوهش از روش اولتراسونوگرافی برای تعیین جنسیت و رسیدگی جنسی ماهی ازون برون (Acipenser stellatus) استفاده گردید. 249 عدد ماهی ازون برون با طول بیشتر از 95 سانتیمتر بوسیله یک دستگاه سونوگرافی با پروپ خطی مورد بررسی قرار گرفتند. تشخیص جنسیت بر مبنای اختلاف در بازتاب صوتی و شکل کلی تخمدان و بیضه انجام گرفت. نتایج تشخیص جنسیت بوسیله اولتراسونوگرافی با کالبدگشایی ماهی تایید شد. با اولتراسونوگرافی 199 عدد ماهی ماده (63 درصد رسیده و 136 عدد نارس) و 50 عدد نر (29 عدد رسیده و 21 عدد نارس) تشخیص داده شد. صحت تشخیص جنسیت با کاربرد اولتراسونوگرافی 97.2 درصد بود. تشخیص گناد نر نارس مشکل بود. سرعت تشخیص جنسیت بسته به مرحله رسیدگی جنسی محدود 30 ثانیه یا کمتر برای هر ماهی بود.

هدف تحقیق حاضر، تعیین اثرات نانو ذره آهن بر عملکرد رشد، بقاء، بافت شناسی کبد و برخی پارامتر های خونی و ایمنی بچه ماهی ازون برون (Acipenser stellatus) بود. مجموعاً 144 قطعه ماهی 195-175 گرمی با غذای حاوی مقادیر مختلف نانو ذره آهن (0، 25، 50 و 100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم غذا) به مدت 8 هفته غذادهی شدند. براساس نتایج، تفاوت معنی داری در افزایش وزن، ضریب رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی، حجم متوسط هموگلوبین (MCV)، وزن متوسط هموگلوبین (MCH)، غلظت متوسط هموگلوبین (MCHC)، ائوزینوفیل، مونوسیت، آلبومین، آلانین آمینو ترنسفراز (ALT)، آسپارات آمینو ترنسفراز (AST)، و فعالیت لیزوزیمی بین تیمارهای مختلف مشاهده نشد (05/0P>). ماهیان تغذیه نموده از 50 میلیگرم نانو ذره آهن تفاوت معنی داری از لحاظ تعداد گلبول های قرمز و سفید، نوتروفیل، پروتئین کل، انفجار تنفسی و سطح ایمنوگلوبین کل خون نشان دادند (05/0> P) و اثر منفی بر بافت کبد این ماهیان مشاهده نشد. میزان بقاء پس از 8 هفته در تیمارهای تغذیه شده با مقادیر 25، 50 و 100 میلی گرم به ترتیب برابر با 11/86، 4/94، 22/97 درصد و در تیمار شاهد برابر با 44/94 درصد بود. نتایج نشان داد که استفاده از نانو ذره آهن به مقدار 50 میلی گرم بر کیلوگرم سبب بهبود سلامت و بقای بچه ماهیان ازون برون شده، و اثر منفی بر کبد ماهی ازون برون نداشت.

در این بررسی 3 استخر خاکی (دو هکتاری) پرورش بچه ماهیان خاویاری به طور تصادفی انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. دو استخر از سه استخر آزمایشی آبگیری و طی دوره پرورش، کود آلی (16 تن) و غذای زنده (40 کیلوگرم دافنی) به آنها اضافه شد. کل دوره پرورش 35 روز بود. در هر استخر در هر دوره پرورش بررسی های فیزیکی و شیمیایی آب و فراوانی زئوپلانکتون و کفزیان اندازه گیری شدند. شاخص های دستگاه گوارش، سرعت رشد روزانه و ضریب چاقی ماهیان از دیگر عواملی بودند که برای بدست آوردن بازدهی تولید بررسی شدند. براساس یافته های آماری، اختلاف معنی داری بین عوامل فیزیکی آب 3 استخر مشاهده نگردید. در بررسی عوامل شیمیایی آب تنها عامل نیتریت دارای اختلاف معنی داری بود. عمده تولیدات زئوپلانکتونی را انواع مختلفی از دافنی (Daphnia magna, Daphnia pulex)، سیکلوپس و ناپلیوس آن تشکیل دادند. حداقل و حداکثر میانگین بیوماس زئوپلانکتونی در استخرهایی که کوددهی و غذادهی شده بودند بترتیب 0.018 تا 91.74 گرم در متر مکعب اندازه گیری شد، اما از دیدگاه آماری در سطح 5 درصد اختلاف معنی داری بین تولیدات استخرها مشاهده نشد. از لحاظ درصد فراوانی طعمه، گونه های Daphnia pulex و D. magna طعمه اصلی (Fp>50)، سیکلوپس و ناپلیوس آن طعمه فرعی (10<Fp<50) و Chironomus sp. و Tubifex sp. طعمه های اتفاقی (Fp=0) را تشکیل می دادند. برای بررسی شاخص های دستگاه گوارش 140 عدد بچه ماهی از 3 استخر در طول دوره پرورش مورد بررسی و مطالعه قرار گرفتند. یافته ها نشان می دهد که سرعت رشد روزانه و ضریب چاقی با افزایش وزن و طول ماهی کاهش می یابد، اما از نظر آماری اختلاف معنی داری مشاهده نشده است.